Transsiberieexpress Mongolië

Yes ik mag weer de trein in! Ik vind de trein echt een geweldig avontuur. Wanneer ik op mijn bedje zit of voor de railing sta geniet ik ervan om het niemandsland in te staren. Af en toe zie ik een huisje voorbij flitsen en vraag ik me af wat het verhaal is van de mensen die hier wonen. Voor mij voelt het zo afgelegen, koud en kil. In mijn hoofd maak ik er mijn eigen verhalen van.
Het slapen gaat me eigenlijk ook best goed af. De trein maakt een soort consequent geluid, waardoor ik telkens weer in slaap sukkel. Het is allen wel heel warm in de trein. Als je dan ook nog met zijn vieren op 2,5 vierkante meter leeft kan wat frisse lucht af en toe geen kwaad.
Ik had uiteraard ook eerste klas kunnen reizen, dan had ik een coupé voor mezelf alleen. Maar aangezien ik wel van wat avontuur houd, gecombineerd met een beetje luxe, leek me de tweede klasse een goed alternatief. De Provodniki (conducteurs, meestal vrouwelijk) zorgen ervoor dat alles goed loopt in de trein. Elk treindeel heeft een eigen Provodniki. Zoals ik het ervaren heb zijn het geen dames om gezellig een praatje mee te maken, daar staan ze niet voor open, maar ze zorgen wel voor je. Je krijgt bijvoorbeeld schoon beddengoed etc.
Wanneer ik een rondje door de trein loop leer ik al snel andere toeristen kennen. De mix in de trein is geweldig. Toeristen, Mongoliërs, Russen, Chinezen, handelaren. Iedereen zit door elkaar. Mongoliërs delen hun eten en voor het eerst proef ik ….. Dat smaakte prima na drie dagen eten uit blik.

De grens van Mongolië (get your popcorn ready)

Wanneer we bij de grens van Mongolië komen kijk ik werkelijk waar mijn ogen uit. Buiten het feit dat we 9 (!) uur hebben moeten wachten bij de grens (dit schijnt vaker zo te zijn) werd ook het treinstel gewisseld. De wagons werden opgetild en een ander treinstel werd eronder geschoven, zodat we verder konden reizen in Mongolië. Maar daarnaast vond er nog een heel ander schouwspel plaats! Naast ons stond de trein die vanuit Mongolië naar Rusland zou vertrekken. Deze trein zat echt prop, prop vol! Maar volgens velen nog niet vol genoeg. Men probeerde er echt van alles nog bij te stoppen. Tassen kleding werden via ramen en deuren de trein ingeduwd en werd via een andere deur weer naar buiten gegooid. Zelfs een baby werd door het raam nog snel aan iemand mee gegeven. We wisten niet wat we zagen! Men probeerde zoveel als mogelijk mee te nemen naar Moskou en niet te vergeten dat er in deze trein, tussen al die spullen ook nog mensen zaten die zeker vijf dagen in deze trein zouden zitten! Ik was toch heel blij dat ik de andere kant op ging.

Ulaan Batar

Eenmaal aangekomen in Ulan Baataar (hoofdstad van Mongolië) kwam ik in een andere wereld. Samen met andere toeristen die ik had ontmoet reed ik met hen mee naar een hostel. Een prima plek na een lange treinreis. Ik keek mijn ogen uit in de stad, maar had al snel door dat wij zelf ook bezienswaardigheden waren. Blijkbaar valt een toerist toch nog steeds op.
Het contrast in de stad is ontzettend groot. Naast grote kantoorpanden zie je midden in de stad ook Gers (ronde nomaden tenten) staan. Alsof de stad om de Ger heen gebouwd is. De eerste dagen ben ik op mijn gemak de stad gaan verkennen. Wanneer ik aan iemand de weg vroeg werd ik continue gewaarschuwd voor zakkenrollers. Dit schijnt een groot probleem te zijn, dus berg je kostbaarheden goed op!
Na een paar dagen in de stad werd het tijd om het echte nomaden leven van Mongolië te ontdekken. Samen met mijn Engelse vrienden hebben we een tour geboekt naar de Gobi Woestijn.
Dit was echt helemaal geweldig! We sliepen met zijn vieren in een Ger. Elke twee uur moesten we eruit om het vuur aan te houden tegen de kou. De honden beschermde ons in de nacht tegen de kamelen. Overdag verkende we het gebied lopend, met paard en met de kameel. De familie die ons ontvangen had begeleide ons overal naar toe. Er groeit bijna niets in de woestijn, maar toch is het gebied ontzettend indrukwekkend. Het glooiende landschap zorgt ervoor dat je benieuwd bent wat er achter elke berg bevind. Die vrijheid die je voelt als je met je paard door de woestijn rent is heerlijk. Niet dat ik kon paardrijden, maar deze paarden waren zo goed getraind dat ze volledig naar onze begeleider luisterde.
De rust van de dag werd uiteraard doorgetrokken naar de nacht. Bijna geen elektriciteit, geen verlichting, geen drukke wegen, helemaal niets. Dit gecombineerd met een heldere nacht zorgt ervoor dat ik een sterrenhemel zag die ik echt nog nooit heb gezien. Al deze factoren zorgde ervoor dat de lucht bedekt was met sterren, met zichtbare vallende sterren als gevolg. Ik heb mijn wensen gemaakt. Ik kan veilig mijn reis vervolgen.