Treinreis door de tijd
Na enkele dagen in de geweldige stad Moskou door te hebben gebracht zit ik nu in de trein en zie verschillende landschappen aan me voorbij gaan. Ik deel mijn coupé met drie andere mensen. De trein stopt tussendoor op verschillende plekken, mensen stappen uit, nieuwe mensen stappen in.
Het is niet zozeer het landschap wat indruk op me maakt, maar vooral het leven in de trein. Samen met een groep mensen reis je door de tijd. Dit is het gevoel wat overheerst tijdens de Transiberïe Express. Je reist door 7 verschillende tijdzones, mensen die op een ander moment zijn ingestapt dan ik, leven dus op een andere tijd dan de Moskou tijd. Ik doe een poging om het te begrijpen, maar heb het los gelaten. Ik doe mijn horloge in mijn tas en besluit de tijd te laten voor wat die is. Ik eet wanneer ik honger heb en ga slapen wanneer ik moe ben.
De reis
De reis duurt zeven dagen en zes nachten. Vooraf heb ik al gepland waar ik uit wilde stappen. Dit moet je vooraf vastleggen, je koopt deel kaarten voor je reis. Het is niet mogelijk om tijdens de reis uit te stappen en vervolgend een paar dagen later weer in te stappen.
Mijn eerst stop is Vladimir.
Vladimir
Vladimir is een echt Russisch stadje waar meer kerken staan dan dat het inwoners heeft .
Wanneer ik uitstap uit de trein neem ik de bus naar Vladimir op zoek naar het hostel wat ik vooraf heb geboekt. Over het dorpje hangt een soort serene rust. De kou is inmiddels al ingeslagen, maar dat is prima. Het is fijn om door het dorpje te dwalen op zoek naar mooie “schatten” in de omgeving.
Eigenlijk is er niet veel te doen, maar dat maakt het juist ook weer interessant. Hoe leven de Russen, waar gaan ze in de avond heen, drinken ze echt zoveel Wodka? Daar kan ik met recht JA op antwoorden. Nog nooit heb ik mensen zo vroeg, zo veel Wodka zien drinken. Het is dan misschien ook niet gek dat de vrouwen hier veel ouder worden dan de mannen.
Na Vladimir reis ik verder. Drie dagen en drie nachten breng ik in de trein door. Ik begin al een echte trein reiziger te worden. Mijn mede bewoners van de coupé wisselen continue. Van een gezin, tot aan een dokter, tot aan andere toeristen.
In de trein is een soort van restaurant aanwezig, maar het eten is niet heel smakelijk. Ik heb vanuit Nederland wat blikjes tonijn, cup á soep, knakworstjes e.d. meegenomen. Met het kokend water wat in de trein beschikbaar is en mijn eigen ijzeren kopje kom ik een heel eind.
Tijdens de stops stap ik kort uit om wat van de lokale specialiteiten te kopen op het station. Toch blijf ik dicht bij trein, bang dat deze zonder mij wegrijd.
Irkutsk
Ik heb inmiddels drie dagen en nachten in de trein doorgebracht, voordat ik bij Irkutsk aankom. Vanuit het extreem warme station (het mag dan wel koud zijn buiten, maar binnen wordt het extreem warm gestookt) ga ik op zoek naar een busje die me naar het Baikal meer kan brengen.
De busrit is al een feest opzich. Een variatie aan mensen met allemaal hen eigen reden en verhalen reizen af naar het Baikalmeer. Eenmaal daar aangekomen wordt ik overladen door de stilte en de schoonheid van de natuur. Ik geniet van de uitgestrektheid van het meer en de vele mooie uitzichten die ik nooit eerder heb gezien. Het meer is zo groot en zo helder en zo koud! Het is het grootste zoetwater reservoir, ongeveer net zo groot als België. Niet gek dus dat ik de overkant en de zijkanten niet kan zien.
Een duik nemen is mij iets te koud, maar ik gooi het koude water wel in mijn gezicht. Wat een heerlijk verfrissing na 3 dagen reizen in de trein. Ik ga op onderzoek uit en beland op een marktje waar verse vis verkocht wordt. Nog nooit heb ik zulke lekkere vis op. De vis was zo vers, dat deze gewoon van de graad afviel. Op een picknickbankje met uitzicht over het Baikalmaar voelde ik me helemaal tot rust komen. Wat een vrede, wat een prachtig gebied en wat een veelzijdigheid.
Ik verbleef enkele nachten in een hostel. Vanuit het hostel ondernam ik met een groepje wat activiteiten, zoals mountainbiken, een rondvaart. Maar wat zeker niet mag ontbreken is een bezoek aan de Banja (Russische Sauna). Het zweet loopt over je lijf, je slaat elkaar met takken en je koelt af in de koude, frisse, heldere lucht van het Baikalmeer. Ik was weer totaal opgeladen om mijn treinreis voort te zetten.
